Κίτρινα λόγια με σινιέ ξεφτίλα, Εδώ ακριβώς είμαστε. Μόνο που πλέον δεν πουλάει αποκλειστικά η μοναξιά χιλιάδες φύλλα. Εξίσου ή και περισσότερο πουλάει η αποδεδειγμένη ή η στημένη διαφθορά, τα σκάνδαλα της προσωπικής ζωής γνωστών ατόμων, οι πολιτικές ίντριγκες όταν εχουμε εκλογές- εθνικές ή κομματικές. Και πιο πολύ από όλα πουλάει χιλιάδες φύλλα το cd το DVD το βιβλίο-πατάτα που προσφέρουν απλόχερα οι εφημερίδες για να δουν αριθμούς που δεν θα τους στείλουν στο οξυγόνο. Τι κάνεις; Είχα ρωτήσει μια φορά στο τηλέφωνο τη συχωρεμένη Βίκυ Βανίτα. Ψωνίζω και ντύνομαι από τα περιοδικά απάντησε με τον πικρό σαρκασμό της. Ήταν ακόμα η εποχή που πρωτοπορούσαν τα γυναικεία κυρίως περιοδικά και έδιναν δώρο από σαγιονάρα μέχρι σινιέ τσάντα και από ακυκλοφόρητο άρωμα σε δείγμα μέχρι φουλάρι για τις κρύες νύχτες κάθε εποχής. Συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο αλλά ο μεγάλος τζόγος γίνεται με τις εφημερίδες κάθε Κυριακή. Κάποτε παίρναμε μιαν εφημερίδα για να διαβάσουμε το Γιώργο Βότση, σήμερα την παρακολουθούμε άναυδοι ν’ απευθύνεται στον κ. Χρυσοχοΐδη και να του λέει φτύνεις επάνω φτύνεις τα μούτρα σου φτύνεις κάτω φτύνεις τους όρχεις σου –διατυπωμένο όχι στην καθαρεύουσα βεβαίως. Πόσο πιο κάτω έχει; Πολύυυυ, πάρα πολύυυυυυυ. Δέστε τις ζώνες σας ανάψτε τσιγάρο και κάντε καμιά προσευχή στους θεούς όταν θ’ αρχίσουν οι μεγάλες αναταράξεις. Κατά τα άλλα… καλησπέρα σας.

Πάντως κι εγώ θα ήθελα να πω μερικές κουβέντες στον εν λόγω υπουργό, κι επειδή τα γαλλικά  μου δεν είναι επαρκή, λέω να μιλήσω στην έρμη τη μητρική μας γλώσσα. Που θα πάει αυτή η ιστορία κ. υπουργέ; Κυκλοφορείς στο κέντρο της Αθήνας (αλλά και σε πολλές συνοικίες) και κοντεύουν να είναι περισσότεροι οι αστυνομικοί από τους περαστικούς. Υποθέτω για την ασφάλειά μας το κάνετε αλλά σας βεβαιώνω ότι ως πολίτης καμιά μα καμιά ασφάλεια δεν νιώθω περπατώντας με όλους τους ένστολους γύρω μου. Σα να ‘μαι στη Βηρυτό νιώθω, κάτι σε Αφγανιστάν, Αθήνα πάντως όχι. Πιάσατε τη 17 Νοέμβρη ενδεχομένως τώρα να κυνηγάτε τη 18 αλλά δεν είναι εικόνα πρωτεύουσας μη τριτοκοσμικού κράτους αυτή. Από τη μία η Ομόνοια που ανήκει πλέον στα κατεχόμενα από τους μετανάστες -με τους οποίους ασφαλώς και δεν έχω τίποτα αλλά δε γίνεται να στεγάζονται αγεληδόν στους δρόμους-, από την άλλη όλη η διαδρομή μέχρι το Σύνταγμα από τους κεντρικούς δρόμους γεμάτοι οπλοφορούντες αστυνομικούς δεν συνιστούν τους καλύτερους αγωγούς ασφάλειας για τους πολίτες. Μήπως να το ξανασκεφτείτε λίγο το θέμα;
Είδατε πόσο συγκοινωνούντα δοχεία είναι τα πράγματα στη ζωή; Ορίστε πέρασε και στους ερωτικούς στιχουργούς το φονικό ένστικτο. Τι μας είπε τώρα η Άλκηστις Πρωτοψάλτη; Σημάδεψε και ρίξε στο κεφάλι, κι αυτό διηγούμενη την ιστορία ενός ζευγαριού που μάλλον οδεύει στο: καλύτερα να μείνουμε δυο φίλοι. Το κανιβαλίζω συνειδητά το θέμα γιατί ήδη μπήκαμε στον Δεκέμβριο των σκοτωμών. Σαν και πριν από λίγη ώρα στις 2 του Δεκέμβρη σκοτώθηκε σε ατύχημα ο 31χρονος και πάρα πολλά υποσχόμενος ηθοποιός Κωνσταντίνος Παπαχρόνης και λίγες μέρες μετά δολοφονήθηκε από αστυνομικό ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος. Τις συνέπειες αυτού του φονικού τις θυμάστε. Για έναν μήνα σχεδόν η Αθήνα  μετατράπηκε σε πεδίο πολέμου, φωτιές, ληστείες, έκτροπα πάσης φύσεως. Δεν θα το προχωρήσω πιο βαθιά το θέμα έχει πολλά επίπεδα και αναγνώσεις αλλά θα επανέλθω στο αρχικό μου αίτημα: αφού ντε και καλά πρέπει να αστυνομευόμαστε μήπως να γίνεται λίγο πιο διακριτικά; Ή να το πάρουμε απόφαση ότι ζούμε στην αγαπημένη μου Γκάνα;

Ποιος είπε ότι δεν εχουμε ωραία τραγούδια, υπέροχες φωνές; Κάποιος βαρήκοος φαντάζομαι. Μ’ έχει πιάσει απόψε το πολιτικό μου. Πριν μπούμε πάλι στα ιατρικά τρώγομαι να σχολιάσω κάτι ακόμα. Τι ήταν ρε παιδί μου αυτή η Κυριακή που πέρασε: Όχι δεν λέω για το πένθος των πρασίνων από το 2-0, για το άλλο το απίστευτο. Από το Ξεκάθαρα Ντόρα, το Τώρα Ντόρα, και το Ντόρα Ντόρα Ντόρα που έλεγε και μια γιαπωνέζικη ταινία χωρίς το Νι μπροστά, πώς ξεπετάχτηκε ένας Αντώνης; ΑΝ μιλάμε για ανατροπή. Δεν ξέρω πώς τα πήγαν τα γραφεία στοιχημάτων αλλά τα κοινά μυαλά μάλλον τινάχτηκαν στον αέρα. Προσωπικά δεν με κόφτει, ως παρατηρητής μιλάω. Α και ως πολίτης που βλέπει τη δεξιά να ξαναπαίρνει το προϊστορικό της πρόσωπο. Ω παίδες, ευλογείτε.

Παίζει το Με σημάδεψες με την Αρλέτα

Εξαιρετικά το είχε πει το κομμάτι σε πρώτη εκτέλεση πριν από αρκετά χρόνια ο Πέτρος Γαϊτάνος αλλά γιατί τώρα που το ακούω από την ίδια τη δημιουργό του με ματώνει πιο πολύ; Είναι η σχεδόν ιερόσυλη ησυχία με την οποία αφηγείται μια τόσο προσωπική μετωπική σύγκρουση η Αρλέτα που με αναστατώνει έτσι; Δεν ξέρω. Πάντως η αλήθεια βρίσκεται εκεί, όποια ερμηνεια του κομματιού κι αν διαλέξει κανείς: Όλα τα άλλα ήταν κομμάτια από σένανε. Έκτοτε τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου και βγαίνω εγώ, πάνω από 20 χρόνια τώρα, περιφέρομαι σε όνειρα άλλων γιατί δεν αντέχω το δικό μου, ξαγρυπνώ πάνω από φωλιές πουλιών ακούγοντας το νανούρισμα της μάνας στα παιδάκια που έχει κάτω από τα φτερά της. Σπίτι γυρνάω το πρωί, όταν έρθει το φως όταν ξημερώσει και αλλάζω κάθε μέρα σεντόνια λες και πρόκειται ένα ατσαλάκωτο ύφασμα να με γλιτώσει από το δικό μου τσάκισμα.
Ήταν το ποίημα του Κων/νου Καβάφη Μακριά σε πρώτη μετάδοση από το Β΄ Πρόγραμμα και το Ιατρείον ασμάτων. Προέρχεται από ένα cd αφιερωμένο στον Αλεξανδρινό ποιητή που θα κυκλοφορήσει λίαν συντόμως με την Οδό Πανός του Γιώργου Χρονά. Η επιμέλεια του δίσκου έγινε από τον Αντώνη Μποσκοΐτη ο οποίος και μας παραχώρησε αυτό το δείγμα. Η μουσική είναι του Μιχάλη Τρανουδάκη (τον θυμάστε; Ωραίος συνθέτης από το 1980 που χάθηκε κι αυτός κάπου στο δρόμο) και η ερμηνεία του Παντελή Θεοχαρίδη που θεωρώ απαράδεκτο η παρουσία του στη δισκογραφία να έγκειται σε συμμετοχές. Να μείνουμε όμως στην …περιοχή Καβάφη.
Έτσι σκιαγράφησε με λόγια τον μεγάλο ποιητή ο Ηλίας Κατσούλης λίγο πριν μας αποχαιρετήσει. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν ο Νότης Μαυρουδής ατη μελοποίηση και ο Σταμάτης Κραουνάκης στην ερμηνεία, το ωραίο αποτέλεσμα μόλις το ακούσαμε. Δεν το λέω με σιγουριά, το σκέφτομαι καιρό όμως. Έχω την εντύπωση ότι ο Κ. Καβάφης είναι ο πλέον μελοποιημένος ποιητής τελικά. Είναι μεγάλη η αναμέτρηση για τους μελοποιούς του κι εχουμε ακούσει και τέρατα είναι η αλήθεια, αλλά προσωπικά θεωρώ άξιο λόγου ακόμα και το ν’ αποτυγχάνεις να περικλείσεις στη δική σου τέχνη ένα τέτοιο ανάστημα.

Παίζει το Όταν σου λέω πορτοκάλι με τους αδελφούς Κατσιμίχα

Αυτό δεν είναι τραγούδι παιδί μου, θρίλερ είναι. Κι όμως πόσο οικείο! Το πατρικό πουλήθηκε ως τελευταία πράξη εξορκισμού μιας ανομολόγητης οικογενειακής κατάρας, υπάρχει όμως ο καθρέφτης. Τον έχει ο αδελφός μου αλλά πρόκειται να μου τον φέρει, ισχυρίζεται πως δεν χωράει αλλά ξέρω καλά από ποιους ίσκιους θέλει να απαλλαγεί. Εγώ πάλι τον περιμένω πώς και τι. Μολονότι ξέρω ότι θα με στοιχειώσει. Δεν ξέρω. Πεθύμησα να δω λίγο τη μάνα μου και το ξανθό μουστάκι στο κάτασπρο κεφάλι του πατέρα.